8 lutego 2018 r.
Kilka dni po wyprawie na Kujawy oraz Kutna 12 lutego 2018 roku pojechałem do miast powiatu nakielskiego. Pierwszym miastem był Szubin – dotarłem tam najpierw pociągiem do Bydgoszczy, a potem autobusem do miejsca docelowego. Wysiadając z autobusu, dowiedziałem się, że zaliczyłem projekt z przedsiębiorczości, zatem przyjemniej było mi zwiedzać. Na początku wstąpiłem do muzeum. Byłem pierwszym zwiedzającym, a panie z muzeum miały czas, by ze mną porozmawiać o lokalnych historiach Szubina oraz okolic. Panie śmiały się, że istniało takie województwo jak województwo pilskie, a powiat nakielski jest podzielony na 2 części: pałucką oraz krajeńską. Szubin oraz Kcynia należą do Pałuk, a Nakło nad Notecią i Mrocza do Krajny. Po zwiedzeniu muzeum poszedłem na rynek, a potem skierowałem się do ruin zamku, gdzie znajdowały się na peryferiach Szubina.
Ostatnim punktem był dworzec kolejowy w Szubinie. Tam widziałem rozładunek pociągu towarowego obok dworca PKP. Po zwiedzeniu Szubina pojechałem autobusem do Kcyni.
HISTORIA: W średniowieczu w okolicach Szubina zamieszkiwał ród Pałuków, z którego najznaczniejszym był Sędziwój Pałuka z Szubina. Sędziwój Pałuka jest również historycznym założycielem Szubina w XIV wieku. Pierwsze wzmianki historyczne o Szubinie pochodzą z 1365 roku, ale nie jest znana dokładna data założenia miasta, ani też data nadania mu praw miejskich. Pierwszy raz Szubin zostaje nazwany miastem dopiero w dokumencie z 1458 roku. W czasie wojny trzynastoletniej Szubin wystawił w 1458 roku 2 pieszych na odsiecz oblężonej polskiej załogi Zamku w Malborku. Z układu urbanistycznego miasta oraz miejsca ulokowania kościoła można wnioskować, że nadanie praw miejskich odbyło się na prawie niemieckim w czasach Sędziwoja w latach 1365-1370. Po zwycięskiej bitwie pod Grunwaldem w Szubinie przebywał król Władysław Jagiełło goszczony przez Macieja z Wąsosza. Przy końcu XIV wieku dziedzicami Szubina zostali Łabiszyńscy, później – aż do XVII wieku – Czarnkowscy. W roku 1645 właścicielem Szubina był Krzysztof Opaliński, który nadał miastu liczne przywileje. Następnie Szubin należał do Konarzewskiego, Józefa Złotnickiego, księżnej Teofili Wiśniowieckiej i do Mycielskich. Stanisław Mycielski rozszerzył prawa miasta nadane przez Opalińskiego. Później Szubin przeszedł w ręce niemieckie w 1772 roku. W okresie 1807–1815 miasto należało do Księstwa Warszawskiego, by następnie znowu znaleźć się w granicach Prus. W 1919 roku usunięto władze pruskie z Szubina i ziemi szubińskiej, wywalczone przez powstańców wielkopolskich. Długie i krwawe walki, decydujące o powodzeniu całego powstania, toczyły się pod Szubinem, Rynarzewem (bitwa o pociąg pancerny) i na linii Noteci. W 1939 roku miasto zostało zajęte przez wojska niemieckie, a następnie włączone bezpośrednio do III Rzeszy. 21 stycznia 1945 roku w wyniku ofensywy wojsk radzieckich zakończyła się okupacja hitlerowska.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
• Gotycki kościół św. Marcina (XIV, XIX w.) z Kaplicą Jagiellońską (XVI w.)
• Schrony Armii „Poznań” z 1939 r.
• Drewniany cmentarny kościół św. Małgorzaty z 1748
• Ruiny zamku Sędziwoja Pałuki z XIII/XIV w.
BIBLIOGRAFIA
- pl.wikipedia.org