6 marca 2022 r.
W 1258 roku książę Bolesław Wstydliwy lokował miasto nazwane dla odróżnienia od sąsiedniego Korczyna Nowym Miastem Korczynem. Dokument lokacyjny Nowego Miasta stał się wzorem dla niektórych miast założonych później. Na prawie korczyńskim (ius Corcinense) lokowany był m.in. Skaryszew. Rok przed lokacją miasta książę Bolesław, wraz ze swoją żoną Kingą, ufundowali w Korczynie klasztor oo. franciszkanów. W 1300 roku wojska ruskie zniszczyły klasztor i miasto. Spaleniu uległ między innymi drewniany zamek książęcy. Na jego miejsce w połowie XIV wieku, król Kazimierz III Wielki wzniósł zamek królewski, który stał się jedną z najważniejszych siedzib monarszych w Polsce. W 1383 roku przebywał tu przez pewien czas, naradzając się ze swoim stronnikami, książę mazowiecki Siemowit IV, który poprzez małżeństwo z Jadwigą pragnął zdobyć koronę Polski. Do II połowy XIX wieku miejscowość nosiła nazwę Nowe Miasto Korczyn. Był miastem królewskim Korony Królestwa Polskiego. Podczas panowania Władysława Jagiełły zamek w Nowym Korczynie był ulubioną rezydencją tego monarchy. W 1404 roku odbył się tu zjazd rycerstwa Korony zwołany przez Władysława Jagiełłę. Celem zjazdu było ustalenie podatku na wykupienie z rąk krzyżaków ziemi dobrzyńskiej. 14 sierpnia 1409 roku Jagiełło przyjął w Korczynie posłów krzyżackich, którzy wręczyli mu akt wypowiadający wojnę Królestwu Polskiemu. W 1439 roku w Nowym Mieście Korczynie zawiązano z kolei konfederację polskich husytów pod wodzą Spytka z Melsztyna. Wojska husyckie zebrały się w pobliskim Piasku Wielkim, skąd wyruszyły w kierunku Nowego Miasta. Konfederaci zatrzymali się na zakolu Nidy pod Grotnikami. 4 maja 1439 roku wojska królewskie pod dowództwem kardynała rozbiły konfederatów w bitwie pod Grotnikami. 9 października 1479 roku wielki mistrz krzyżacki Martin Truchsess von Wetzhausen złożył na zamku w Korczynie hołd lenny polskiemu królowi. W 1474 roku w mieście miał miejsce wielki pożar, po którym Korczyn zwolniono na 12 lat z wszelkich czynszów, robocizn i danin. W XVI wieku miasto nawiedziły kolejne dwa pożary. W 1531 roku król Zygmunt I zezwolił na pobieranie na rzecz miasta cła mostowego i grobelnego. Korczyn podupadł w XVII wieku. W 1606 roku Korczyn zajęli i złupili rokoszanie Mikołaja Zebrzydowskiego. W 1607 roku pożar zniszczył niemal całe miasto. Ogromne zniszczenia przyniosły wojny, a szczególnie potop szwedzki oraz najazd Rakoczego. W 1657 miasto zostało spalone i splądrowane. Zniszczeniu uległy archiwa grodzkie i miejskie. Korczyn został ponownie zajęty i zniszczony przez Szwedów w 1702 roku w trakcie III wojny północnej. W mieście w latach 1701 i 1707 wybuchały zarazy. Na skutek rozbiorów Polski Nowy Korczyn znalazł się na granicy państw, co spowodowało zatamowanie stosunków handlowych z terenami położonymi za Wisłą. W 1794 roku przez Nowe Miasto przemaszerowały wojska Tadeusza Kościuszki obozujące w pobliskich Winiarach. 30 kwietnia 1794 roku szlachta sandomierska ogłosiła tu przystąpienie do powstania. W XIX wieku w mieście miały miejsce trzy wielkie pożary, w latach 1811, 1855 i 1857. Miasto było też często zalewane przez Nidę i Wisłę. W 1869 roku Korczyn utracił prawa miejskie. Między 15–24 września 1914 roku toczyły się na tych terenach ciężkie walki formującego się dopiero I Pułku Piechoty Legionów Polskich dowodzonego przez Józefa Piłsudskiego. W 1944 roku miejscowość znalazła się w granicach partyzanckiej Republiki Pińczowskiej. 1 stycznia 2019 roku status miasta Nowemu Korczynowi został przywrócony.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
- Zespół pofranciszkański
- Kościół św. Trójcy
- Dom Długosza
- Źródło św. Kingi
pl.wikipedia.org