5 lipca 2018 r.
5 lipca 2018 roku – tego dnia mogłem obronić tytuł magistra biologii, ale przesunięto mój termin na wrzesień. Zamiast obrony pojechałem do Łodzi oraz okolic. Pierwszym moim przystankiem była Łęczyca. Zwiedziłem to miasteczko dwa razy w życiu. Po sfotografowaniu dworca udałem się do centrum, żeby zwiedzić zamek. Tego dnia turyści mogli wejść za darmo do muzeum. Po samodzielnej wizycie w zamku diabła Boruty poszedłem do Punktu Obsługi Turystycznej. Tam miła pani zadała pytanie o to, skąd przyjechałem. Powiedziałem, że dotarłem do Łęczycy z Gdańska, a ona zaczęła wspominać swoje „terenówki” w Gdyni i okolicach. Po ciekawej rozmowie poszedłem do bankomatu, bo brakowało mi drobnych na autobus do Ozorkowa. W bankomacie przy Biedronce okazało się, że można wypłacić nawet 10 zł. Po wypłacie gotówki dotarłem na przystanek PKS, skąd pojechałem autobusem do Ozorkowa.
HISTORIA: W okolicach X–XIII wieku istniał tu gród, którego relikty znajdują się w niedalekim Tumie. W XI wieku powstało w Łęczycy opactwo benedyktyńskie prawdopodobnie z fundacji Kazimierza Odnowiciela lub według tradycji klasztornej przed rokiem 1000 z fundacji św. Wojciecha. Archikolegiata Łęczycka w Tumie jest obecnie sanktuarium św. Wojciecha. W 1136 roku wymieniono Łęczycę pod nazwą łacińską Lancicia. W latach 1138–1144 gród był siedzibą księżnej Salomei, wdowy po Bolesławie Krzywoustym . W latach 1149–1161 zbudowano w Łęczycy (obecnym Tumie), na miejscu rozebranego opactwa benedyktynów, kolegiaty NMP i św. Aleksego, która stała się ona miejscem zjazdów książęcych i synodów kościelnych metropolii gnieźnieńskiej. W 1264 roku podzielono Ziemię Łęczycką na Księstwo Łęczyckie i Księstwo Sieradzkie. Około 1267 roku nadano prawa miejskie. W 1352 roku Kazimierz Wielki włączył Księstwo Łęczyckie do Polski po śmierci ostatniego księcia łęczyckiego Władysława Dobrzyńskiego. 17 lipca 1409 roku odbył się walny zjazd w Łęczycy uchwalił włączenie się do wojny w razie najazdu Zakonu na Litwę. Stąd wyruszyło poselstwo do Malborka. W latach 1793-1806 Łęczyca należała do Prus. W 1794 roku zaczęto budować wokół miasta fortyfikacje bastionowe. 7 listopada 1806 roku miasto opuściły bez walki wojska pruskie. 16 listopada 1806 roku miasto zajęły oddziały dowodzone przez generała Dąbrowskiego. W latach 1807-1815 miasto znajdowało się w Księstwie Warszawskim. 11 maja 1809 roku miasto zostało zajęte przez wojska austriackie. Od 1815 roku Łęczyca należała do Królestwa Polskiego. W 1815 roku urodził się w Łęczycy Bernard Lessmann, wydawca i księgarz, dziadek Bolesława Leśmiana i Jana Brzechwy. W 1914 roku odbyły się walki w ramach bitwy łódzkiej z udziałem Legionów Piłsudskiego. W 1939 roku odbyły się walki Armii „Poznań” i „Pomorze” z Niemcami – bitwa nad Bzurą. Miasto zostało zajęte przez niemiecką 221 Dywizję Piechoty w nocy z 14 na 15 września. W lutym 1941 roku utworzono przez Niemców getta dla ludności żydowskiej. Obejmowało część miasta pomiędzy ulicami: Kilińskiego, Więzienną, Kaliską i placem Kościuszki. Przez getto przeszło około 3 tysięcy Żydów. W latach 1955–1992 istniały Łęczyckie Zagłębie Rud Żelaza.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
- Zamek Królewski w Łęczycy
- Rynek
- Kościół parafialny pw. św. Andrzeja
- Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP
- Mała Synagoga
CZY WIESZ, ŻE…
- W Łęczycy urodził się Przemysław Kaźmierczak – piłkarz.
- Zamek królewski w Łęczycy związany jest z legendą o diable. Boruta był szlachcicem, zwanym też Borutą tumskim lub Czarnym. Był to wysoki szlachcic z długimi, czarnymi wąsiskami, o czarnych oczach, ubrany w bogaty kontusz zakrywający ogon i czapkę zasłaniającą rogi. Diabeł mógł zmieniać się w różne postaci. Pod postacią Boruty młynarza nawiedzał nocami okoliczne młyny. Rozdawał później zmieloną przez siebie mąkę biednym mieszkańcom miasta. Obecność tego diabła mógł też potwierdzać nagle zapalający się i szybko gasnący ogień. We wszystkich legendach poświęconych diabłu Borucie wykazuje się on dużą przebiegłością, sprytem oraz nadludzką siłą. Zazwyczaj ludzi przechytrza za pomocą swoich „diabelskich sztuczek”. Jednak w wielu legendach, objawia się też jako dobroczyńca, pomagający biednym.
BIBLIOGRAFIA
- pl.wikipedia.org