29 lipca 2019 roku
Po południu 29 lipca 2019 roku dotarłem pociągiem REGIO z Koła do Kłodawy. Sprawdziłem w Internecie, jak daleko znajduje się miasto od dworca. Miałem do przejścia około 3 km do centrum miasta, mogłem zapomnieć o zwiedzaniu Kopalni Soli. Zwiedziłem tylko centrum miasta i przy okazji kułem sobie pocztówkę z Kłodawy. Po krótkim pobycie w miasteczku wróciłem jeszcze raz do dworca PKP, pojechałem pociągiem do Kutna, a stamtąd bezpośrednio do Gdańska. Dwa dni później po podróży przyszedłem do pracy, by pożegnać się z pracownikami muzeum, a od Pana doktora inżyniera Grzegorza Szychlińskiego dostałem książkę pt. „Przewodnik po Polsce”, którą czasami ją przeglądam do dziś.
HISTORIA: W 1085 roku książę Władysław Herman nakazał zbudować w Kłodawie kościół, będąc wdzięcznym za narodziny swojego syna, Bolesława. W 1387 roku przeznaczył probostwo kłodawskie na uposażenie biskupów wileńskich. 9 sierpnia 1430 roku Władysław Jagiełło nadał Kłodawie prawa miejskie na prawie magdeburskim. W 1535 roku miasto nawiedziła kolejna klęska pożaru, który zniszczył jego znaczną część. W czasie potopu szwedzkiego Kłodawa została doszczętnie zniszczona i mimo pomocy władców nie była w stanie przez bardzo długi okres wrócić do dawnej świetności. Ruinę przypieczętowała zaraza w 1708 roku. W roku 1793 znajduje się na ziemiach zabranych II zaborem pruskim. W 1807 roku wchodzi w skład Księstwa Warszawskiego, a w 1815 roku – Królestwa Polskiego, odtąd pod zaborem rosyjskim. W 1866 roku nastąpiła kasacja zakonu kanoników regularnych laterańskich, a wkrótce Kłodawa utraciła prawa miejskie. Kłodawa została wyzwolona przez Polską Organizację Wojskową 9 listopada 1918 roku. W 1922 roku oddano do użytku linię kolejową Kutno-Strzałkowo, przebiegającą w odległości 4 km od Kłodawy. Trzy lata później Kłodawa odzyskała prawa miejskie. W okresie okupacji niemieckiej Niemcy wprowadzili nową nazwę miasta, Tonningen. 19 stycznia 1945 roku do Kłodawy wkroczyła Armia Czerwona.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
- Kopalnia Soli Kłodawa
- Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny
- Ratusz
BIBLIOGRAFIA
- wikipedia.org