7 listopada 2018 roku
Ostatnim miastem na kujawskim szlaku, którego zwiedzałem była Izbica Kujawska. Zwiedzałem głównie centrum o raz pozostałości po stacji kolei wąskotorowej. Ostatnie informacje na temat kolejki pochodziły z 2009 roku i dotyczyły przejazdu specjalnego. Po zwiedzeniu Izbicy Kujawskiego pojechałem autobusem do Włocławka. Tam zjadłem pizzę w galerii i pojechałem dalej pociągiem z powrotem do Gdańska.
HISTORIA: W XI wieku Izbica znalazła się w rękach, mającego wówczas duże znaczenie, rodu Awdańców. Przed uzyskaniem praw miejskich była już określana jako miasteczko szlacheckie. Na mocy przywileju królewskiego od 1394 roku Izbica była miastem. Za panowania Kazimierza Jagiellończyka przeszła w ręce rodu Kretkowskich. Wiek XV i XVI były bardzo pomyślne dla Izbicy. Ówcześni właściciele bardzo starali się rozwinąć miasteczko. Niestety “potop szwedzki” w połowie XVII wieku dotknął także Kujawy, a tym samym i Izbicę. Częste pożary, będące skutkiem działań wojennych, a także późniejszy rokosz Lubomirskiego i wojny w początkach XVIII wieku rujnowały miasteczko. W 1735 roku miasto niemalże całkowicie spłonęło. W 1795 roku Izbica stałą się pruskim miastem. 29 listopada 1830 roku wybuchło powstanie listopadowe w Królestwie Polskim. Doszło do działań zbrojnych koło Koła, Kłodawy i Ślesina. W 1870 roku Izbica utraciła prawa miejskie. W 1918 roku Izbica ponownie stałą się polską miejscowością. Nad Izbicą pierwsze samoloty pojawiły się 3 września 1939 roku, które zrzuciły bomby. Niemcy wkroczyli do Izbicy 13 września. Po II wojnie światowej w 1958 roku Izbica uzyskała status osiedla, a w 1973 roku po ponad stu latach przywrócono Izbicy prawa miejskie.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
- Kościół katolicki pw. Wniebowzięcia NMP
- Kościół ewangelicki
- Synagoga
BIBLIOGRAIFA
- wikipedia.org