21 kwietnia 2018 r.
Około godziny 13:00 26 kwietnia 2018 roku dotarłem pociągiem REGIO do Gryfic. Na samo zwiedzanie nie miałem wiele czasu, zatem poszedłem w kierunku centrum. Najpierw wszedłem do Baszty Wysokiej, tam częściowo zobaczyłem wystawę i podpisałem się do księgi (nie wiem, czy przypadkiem nie popełniłem błędu ortograficznego w swoim wpisie do księgi). Dalej poszedłem na rynek. Tam zorientowałem się, że nie mam zbyt wiele czasu do pociągu. Szybko spakowałem pamiątki, mapy do plecaka, ale zapomniałem zasunąć torby. W taki sposób straciłem parasol, na szczęście pogoda była dobra i do Trzebiatowa dotarłem bez większych przeszkód.
HISTORIA: Ziemia gryficka była zasiedlona w okresie neolitu. We wczesnym średniowieczu tereny ziemi gryfickiej zamieszkiwały plemiona zachodnich Pomorzan. W czasach Mieszka I oraz Bolesława Chrobrego ziemie te na krótko były przyłączane do państwa polskiego. W 1121 roku na ziemi gryfickiej miała miejsce bitwa pod Niekładzem, w której Bolesław Krzywousty pobił wojska Pomorza Zachodniego dowodzone przez książąt: Warcisława I i Świętopełka. W połowie XIII wieku Pomorzem rządzili książęta z pomorskiej dynastii Gryfitów. W 1262 Warcisław III podpisał dokument lokacyjny na prawie lubeckim, w którym osiedle w okolicach dolnego biegu rzeki Regi otrzymało prawa miejskie. Po śmierci Warcisława III, właścicielem jego ziem został Barnim I, który nadał miastu jego pierwszą właściwą nazwę Gryfia Góra – miasto nad Regą. W XIV wieku Gryfice stały się pośrednim członkiem Hanzy. W latach 1394–1401, miasto brało udział w zwalczaniu piratów, tzw. „Braci Witalijskich”. Przemarsz wojsk brunszwickich w latach 60. XVI w. przez Gryfice (I wojna północna) – spowodował wiele zniszczeń i strat w gospodarce miejskiej, a w dalszej kolei, regres gospodarczy trwający do 2. połowy XVII wieku. W latach 1595 i 1620 miały miejsce rebelie, podniesione przez niezadowolonych rzemieślników. Od 1603 roku działa tu bractwo kurkowe. W 1618 roku rozpoczęła się wojna trzydziestoletnia, która przerwała rozwój miasta. Wojska cesarskie dalej plądrowały okoliczne wsie i miasto, aż do czasu pojawienia się w sierpniu 1630 wojsk szwedzkich. Gryfice przeżywały kolejny okres klęsk, trwóg i zniszczeń. W 1637 umarł ostatni Gryfita – Bogusław XIV. Postanowieniem pokoju westfalskiego miasto w 1648 zostało włączone do Brandenburgii-Prus. W 1657 roku w okolice Gryfic w pogoni za Szwedami podeszły zagony jazdy Stefana Czarnieckiego. Największy pożar Gryfic miał miejsce w 1658 roku. Upamiętnieniem tych wydarzeń, stała się doroczna uroczystość – „Święto Ognia”, obchodzoną w Gryficach do XVIII wieku. W XVIII wieku (wojna siedmioletnia) miasto było zajmowane trzykrotnie przez wojska carycy Elżbiety. Gryfice uzyskały połączenie kolejowe w 1882 roku, dzięki budowie linii Dąbie – Kołobrzeg. Gryfice przetrwały większą część II wojny światowej bez zniszczeń. Armia Czerwona zajęła je w marcu 1945 roku.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
- Brama Wysoka
- Brama Kamienna
- Baszta Prochowa
- Kościół Mariacki pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
- Kaplica św. Jerzego
CZY WIESZ, ŻE…
- W Gryficach działa Nadmorska Kolej Wąskotorowa.
- W Gryficach urodzili się: Ramona Rey, Grzegorz Krychowiak.
BIBLIOGRAFIA
- pl.wikipedia.org