15 lutego 2018 r.
Wracając z Otwocka, wysiadłem na chwilę w Józefowie. Podczas robienia zdjęć jedna z osób stojących na stacji zapytała mnie, czy jestem z władz kolei. Okazało się, że ta osoba trafiła na miłośnika kolei i oddaliła się tylko dlatego, żeby nie być w kadrze. W pociągu powrotnym do Warszawy spotkałem konduktora, który pochodzi tak samo jak ja z Działdowa. Po kontroli biletów dosiadł do mnie i rozmawialiśmy o pracy konduktora oraz o mankamentach pracy. Po dotarciu do Warszawy Wschodniej kupiłem bilet do Działdowa i chwilę później pojechałem do domu.
HISTORIA: Tereny współczesnego Józefowa w 1825 roku ukazuje Topograficzna karta Królestwa Polskiego. Na mapie zaznaczono trzy miejscowości: Małe Świdry, Ryczycę i Górki. Tereny przyszłego miasta są w większości zalesione, przebiega przez nie kilkanaście leśnych dróg, wzdłuż Wisły biegnie natomiast tzw. trakt wołowy, późniejsza Al. Nadwiślańska. W Świdrach Małych, według mapy, znajdowała się drewniana karczma. W latach 1914–1952 miejscowość była połączona komunikacyjnie z Warszawą za pośrednictwem kolejki wąskotorowej. Po II wojnie światowej nastąpił szybki rozwój miejscowości, napłynęło dużo ludności ze zniszczonej Warszawy. W okresie powojennym rozwinięto tu lecznictwo sanatoryjne dla dzieci. Na początku lat 60. mieszkało na stałe w Józefowie około 15 000 osób. Znaczny odsetek mieszkańców trudnił się rzemiosłem, co spowodowało, że charakter miejscowości zmienił się z letniskowego na rzemieślniczo-usługowy w latach 80. Decyzją Rady Państwa z 1962 roku Józefów został podniesiony do rangi miasta. W jego skład weszły następujące miejscowości: Józefów, Emilianów, Dębinka, Górki, Nowa Wieś, Kolonia Błota, Michalin oraz Rycice, które to od tego momentu stały się zarazem dzielnicami miasta. W drugiej połowie XIX wieku zaczęły następować zmiany w zagospodarowaniu Kraju Nadwiślańskiego. Wybudowano kolej szerokotorową łączącą Warszawę z Kowlem przez Lublin. Już w 1834 roku hrabia Tomasz Łubiniewski wystąpił z projektem budowy linii kolejowej, a dnia 1 stycznia 1835 przedstawił Bankowi Polskiemu projekt połączenia Warszawy z południową częścią kraju. W 1877 roku oddano do użytku linię kolejową łączącą Warszawę z Lublinem przez Otwock – Drogę Żelazną Nadwiślańską. W rejonie dzisiejszego miasta wybudowano początkowo tylko dwie stacje: Wawer i Otwock. Nie ma dokładnych informacji odnośnie do uruchomienia i budowy kolei na terenie linii otwockiej, choć była ona zapowiedzią szybkich zmian w całym regionie. Oprócz podstawowych zalet takich jak: skrócenie czasu przejazdu, zwiększenie zatrudnienia, czyniła ona atrakcyjniejszymi tereny pokryte lasami, leżące w pobliżu Warszawy. Atrakcyjność środowiska naturalnego miała doprowadzić w niedalekiej przyszłości do rozwoju i eksploracji terenów pod przyszłym miastem. Od 1880 roku Michał Elwiro Andriolli związany był z ziemią leżącą w granicach dzisiejszego miasta. W tym roku nabył on bowiem od Zygmunta Kurtza za 18 tysięcy rubli część folwarku „Anielin”, należącego do dóbr Otwock Wielki. Po zakupieniu tego prawie nie zaludnionego terenu po obu stronach rzeki Świder, rozpoczął jego zagospodarowywanie pod kątem letniskowym i wypoczynkowym. Ogromny teren, obejmujący 12 włók ziemi (202 hektary), stał się jego ulubionym miejscem wypoczynku i rekreacji. Na tym terenie założył folwark „Brzegi”.
CO WARTO ZOBACZYĆ?
• Kościół Matki Bożej Częstochowskiej
• Willa Jakubówka
BIBLIOGRAFIA
- pl.wikipedia.org